Hoe een simpele kindervraag over fysica en beweging veranderde in een serieus experiment vol patenten, testen en echte problemen oplossen in de klas. Vraag volwassenen naar hun herinneringen aan een school wetenschapsbeurs, en je hoort al snel over bakpoedervulkanen of zonnestelselmodellen. Maar op een basisschool in Oakland — en eerlijk gezegd had dit net zo goed in Utrecht kunnen gebeuren — stal een tweedejaarsleerling alle aandacht: hij presenteerde een werkend prototype van de antizwaartekracht-schoenen die Michael Jackson gebruikte voor zijn iconische choreografieën. En nee, het was geen goocheltruc. Hier zat echt onderzoek, testen en pure wetenschappelijke nieuwsgierigheid achter.
Dit bijzondere verhaal verscheen op 16 mei 2025 bij The Oaklandside, maar past opvallend goed bij de creatieve sterkte die ik zie op Nederlandse scholen. Hoofdrolspeler? Jonah Cassady-Opper, 8 jaar. Zijn fascinatie draaide om één brandende vraag: hoe kan iemand zich 45 graden naar voren buigen zonder om te vallen? Zijn dierbare fan-zijn van Michael Jackson werd de kiem van een technisch en creatief avontuur dat muziekgeschiedenis, biomechanica en uitvinden met elkaar verbond.
Het mysterie van Michael Jackson’s ‘lean’
In 1992 vroeg Michael Jackson patent aan op misschien wel het spectaculairste dansmoment ooit: een quasi-onmogelijke, schijnbaar antizwaartekrachtige voorwaartse leun van 45 graden. In popcultuur heet dit simpelweg de ‘lean’. Het moment is iconisch en biomechanisch gezien eigenlijk niet te doen, zoals iedereen weet die ooit probeerde het na te doen tijdens een silent disco op het Museumplein.
Miljoenen mensen zagen de illusie, maar maar weinig begrepen het technische geheim. Jonah keek keer op keer videoclips en wilde nu precies weten hoe het écht werkte.
Zijn hypothese? Magneten, dacht hij eerst. Tot hij online het Jackson-patent vond. Die ontdekking gaf hem juist een extra zet: het echte geheim bleek te zitten in speciale schoenen met een uitsparing en een haakpunt op de vloer.
Wat volgde was nauwkeurig herwerk. Samen met zijn moeder bouwde Jonah een eigen versie na. Je hebt daarvoor een ‘hitch member’ nodig: een uitsparing in de hak, die precies in een schroef past — die als een soort anker in het podium zit. Simpel in theorie, knutselwerk in de praktijk met handzaag, ducttape en veel geduld.
Experimenteren: blijven sleutelen en meten
Jonah stopte niet bij één prototype. Hij deed drie serieuze testen met verschillende schoenen, elke keer mét precieze meting van de hoek. Zijn doel: die magische 45 graden aantikken.
- Eerste poging: zijn Air Jordans — 13 graden, niet bepaald ‘Smooth Criminal’ materiaal.
- Vervolgens: Chelsea boots, maar het elastiek hield hem niet goed vast — resultaat, bijna een koprol over de vloer. Gelukkig geen schade, afgezien van de schrik.
- De winnaar: gelakte veterschoenen. Die gaven de goede fixatie, zodat zijn voet stevig én zijn lichaam veilig naar voren kon leunen. Voor elke test gebruikte zijn moeder een app om de precieze hoek te meten — met moderne tools word je serieus wetenschappelijk!
Deze toewijding aan nauwkeurig testen en documenteren — vind daar maar eens een 8-jarige in Haarlem die het nadoet. Jonah liet zien dat nieuwsgierigheid, leren en techniek prima samen kunnen gaan.
Popcultuur én wetenschap: een gouden combi
Wat maakt dit verhaal zo pakkend? Muziek en wetenschap – bij Jonah kwam het samen. Hij begon niet met een ‘schoolse’ vraag, maar met pure verbazing na het zien van Thriller op YouTube.
Zijn moeder zei het treffend in het artikel: “Thriller was zijn toegangspoort tot Michael Jackson.” Die persoonlijke fascinatie stuwde hem tot onderzoekswerk dat uniek is voor zijn leeftijd. Het laat zien dat passie het perfecte startpunt is om wetenschap in het klaslokaal tot leven te brengen.
En zeg nou zelf, dit is precies wat we willen met moderne STEM-onderwijsprojecten. Niet alleen kennis stampen, maar ook onderzoeken, zelf bouwen en out-of-the-box denken. Of het nu om een robotarm voor de TU Delft gaat, of een dansmove uit de jaren ‘80.
Tegenslagen buiten het laboratorium
Natuurlijk liep niet alles op rolletjes. Kort vóór de grote STEM-presentatie werd het gezin slachtoffer van een inbraak: hun auto én de zelfgemaakte schoenen verdwenen spoorloos uit de garage. Tsja, sommige problemen kan geen enkele handleiding voorkomen.
“Het duurde even voor ik het hem vertelde”, aldus zijn moeder in het interview. Toch lieten Jonah en zijn moeder zich niet uit het veld slaan. In een weekend bouwden ze samen alles opnieuw op tijd op. Nieuwe schoenen, weer schroeven erin. Maandag klaar – woensdag moest hij presenteren.
Dit klinkt misschien als bijzaak, maar het is essentieel: omgaan met tegenslag, flexibel zijn en doorzetten zijn minstens zo belangrijk als het experiment zelf.
Meer dan een simpel trucje
Op het eerste gezicht lijken de antizwaartekrachtschoenen vooral show. Maar wie beter kijkt, ontdekt een les in toegepaste fysica en biomechanica. Het komt neer op het verplaatsen van het steunpunt van je lichaam en het slim verdelen van je gewicht, zodat de zwaartekracht je toch niet omver krijgt.
Die kennis reikt verder dan het podium. Als je snapt hoe het menselijk zwaartepunt te manipuleren valt, begrijp je ook de basis van robotica, sportwetenschap en zelfs architectuur. Een simpele kindervraag kan zomaar tot diep inzicht leiden.
Het belangrijkste inzicht? Wetenschap leert ons de wereld om ons heen begrijpen – niet alleen in theorie, maar ook op straat, in de sportschool of bij een optreden in Carré.
Jonah blijft uitvinden
Na het STEM-succes is Jonah alweer met het volgende dansraadsel bezig: hoe werkt Michael Jackson’s legendarische moonwalk nu écht? “Zijn het wieltjes? Boter onder de schoenen? Of toch een verborgen haak?” vraagt hij zich openlijk af.
Die drang naar antwoorden zoeken, experimenteren en blijven proberen — daar begint échte wetenschap. Het zou me niet verbazen als dit jongetje over een paar jaar opduikt bij een hackathon of als ‘jongste uitvinder van Nederland’ in een editie van Quest Junior.