Een gouddorp op de rand van nergens
Vanuit Mendoza rijdt u zo’n 430 kilometer richting het noorden om de Gualcamayo-goudmijn te bereiken — een plek die letterlijk tegen de grens met La Rioja aanligt. In tegenstelling tot veel andere mijnsites is dit geen plek waar je alleen maar zandwegen en wilde dieren tegenkomt: het grootste deel van de route is gewoon geasfalteerd en de nabijheid van de bewoonde wereld (San José de Jáchal ligt op nog geen 110 kilometer afstand) maakt dat deze mijn als ‘semi-urbaan’ wordt beschouwd.
wat opvallend is—hier sneeuwt het zelden. Daardoor kan er bijna heel het jaar door gewerkt worden, zonder dat je vastzit door het weer. Bovendien ligt alles op een beheersbare hoogte: het basiskamp op 1.600 meter, de verwerkingsinstallatie op 1.800. De meeste medewerkers komen uit San Juan en brengen telkens een deel van hun week in de mijn door, afhankelijk van hun functie en rooster.
Wonen en leven op de mijn: sport, ontspanning en verrassend veel comfort
In het basiskamp zijn er slaapvertrekken met tweepersoonskamers, ieder voorzien van z’n eigen tv—maar de echte gezelligheid vind je in de recreatieruimte, met een enorm scherm, tafelvoetbal en biljart. Op loopafstand zijn er zelfs een gymzaal en velden voor voetbal en padel. Tegenwoordig werken hier ongeveer 240 mensen in shifts, maar tijdens drukkere periodes liep dat makkelijk op tot boven de duizend. Dat aantal wordt straks weer gehaald als er met de nieuwe eigenaren een volgende fase begint.
Veiligheid voorop: binnenkomen als bij Schiphol
Vierkante veertigduizend hectare—zoveel terrein wordt hier bewaakt. Al bij de toegangspoort wordt u vriendelijk doch dringend uitgenodigd uzelf en uw spullen door detectieapparaten te laten gaan, vergelijkbaar met de luchthavencontrole. Vloeistoffen worden gecheckt, elektronische apparatuur moet geregistreerd—en wie vertrekt, mag het hele riedeltje nog eens herhalen. Lekker veilig, dat wel.
Samen eten, samen leven
Bij aankomst krijgt elke gast een pas, die moet worden gescand bij het betreden van de kantine. Tijdens het lunch- en dinerbuffet wacht u een voorgerecht, drie hoofdgerechten om uit te kiezen, salades, en een kleine selectie toetjes. Er zitten lange tafels met collega’s, op de achtergrond meestal wat Argentijnse pop of een lokale Spotify-playlist. Liever even solitair kauwen? Niemand kijkt daar raar van op in San Juan. Overigens—aanschuiven buiten de groeps-eters om is ook gewoon mogelijk.
Veiligheid tot in de mijnschachten
Wie het ondergrondse deel van de mijn wil betreden, moet z’n pas bij de ingang achterlaten, pal bij de portiersloge van de mijn. Waarom? eenvoudig: zo is altijd duidelijk hoeveel mensen zich in het binnenste van de berg bevinden. In 15 jaar tijd heeft men hier gelukkig nog nooit iemand vast hoeven zoeken.
Voor nieuwkomers is het vaak een verrassing dat zelfs op de verlaten interne paden chauffeurs netjes stoppen bij elk ‘Stop’-bord – ook al lijkt er in de verste verte niemand aan te komen. “Het is net een rood stoplicht,” lacht een van de medewerkers. Regelmaat en respect voor de afspraken houden de sfeer hier leefbaar. trouwens, bestelwagens dragen een rode vlag op het dak, zodat vrachtwagenchauffeurs ze niet over het hoofd zien. In de bergen neemt niemand risico’s.
De bijzondere dynamiek van het mijnleven
Vaak zijn werkdagen hier twaalf uur lang. De bijzondere cyclus—acht dagen werken, acht dagen thuis—maakt het leven enerzijds ritmisch, maar is niet voor iedereen weggelegd. Toch zijn er genoeg mensen die juist in deze mix van fysieke uitdaging, de wispelturigheid van de bergwegen, en de continue zoektocht naar waardevolle metalen hun draai vinden. Voor hen biedt het mijnleven iets wat geen enkele andere baan kan evenaren.
“Eerlijk gezegd neem ik maar tien dagen vakantie per jaar—ik begin de mijn dan echt te missen,” verklapt een van de technici hier. Die band met de berg, daar is blijkbaar geen kruid tegen gewassen.
Is het iets voor u?
het leven in een geïsoleerde mini-stad, tussen de bergen, werkend in een goudmijn—het klinkt als het script van een film, maar voor een paar honderd mensen uit San Juan is het realiteit. Voor de meesten is het even wennen, voor sommigen een droom. Eén ding staat vast: als u van avontuur, gemeenschapsgevoel en een beetje rust houdt, is dit misschien wel het gouden ticket dat u zocht.